Πέμπτη 12 Απριλίου 2012

Τα καλύτερα Χριστούγεννα

Κρακ, κρακ, κρακ, κρακ... κάνει το χιόνι, καθώς οι μπότες θρυμματίζουν τον πάγω από κάτω του. Προχωρά μόνος του, κουβαλώντας τον βαρύ του σάκο πάνω από τον ωμο του, ο μακρύς του σκούφος πέφτει πάνω στο πρόσωπό του και το καλύπτει. Η παχιά κοιλιά του τρέμει, καθώς γελά, προχορώντας κόντρα στο αέρα, με το χαλάζι να τον χτυπά με μύριες μικρές γροθιές.

Όμως αυτός συνεχίζει, ο σάκος παραμένει στην πλάτη του, διασχίζοντας το λευκό σκοτάδι. Που και που, η γλώσσα του γλύφει μια νιφάδα που πιάνεται στη γενιάδα του και νιώθει τη γεύση της στάχτης, καθώς διαλύεται στο στόμα του. Όταν το πόδι του παγιδεύεται σε κάποια τρύπα, βγάζει ένα νέο ακριβώς μπροστά, ολόϊδιο με το προηγούμενο, αφομοιώνοντας το προηγούμενο. Η γενειάδα του ψαχουλεέυι στον αέρα, ξεχωρίζοντας τις οσμές, ψάχνοντας για θυράματα. Οι οσμές καταχωρούνται και αναλύονται στις βοηθητικές 'μύτες' κάτω από τη γενιάδα του και τα μάτια του, που ξεπροβάλουν εναλλάξ από τη χοντρή κοιλιά του και τον όγκο που χρησιμεύει για σάκος του, αναλύουν το τοπίο. Πού και πού, το πλοκάμι που έχει για σκούφο κινείται τεμπέλικα, με το μικρό του ράμφος να δαγκώνει το έδαφος, αρπάζοντας ένα μικρό ζωύφιο.

Στο βάθος, βλέπει ένα φως. Είναι μικρό, κρύο και σχεδόν αμελητέο, αλλά είναι κάτι. Φιλτράρει τα δεδομένα μέσα από τα όργανά του και ανιχνεύει τρεις μορφές, μία σταδιακά κρυώνει. Θα πρέπει να καταναλώσει όσο είναι ακιρός, ώστε να μην παγώσει στη μέση του πυρηνικού χειμώνα.

Πλησιάζει, μισο-τρέχοντας, μισο-ρέοντας στο χιόνι, προς το μικρό κτίσμα και σκρφαλώνει αθόρυβα πάνω στην μικρή τρώγλη, αναζητώντας ένα μικρό άνοιγμα, κάποιον εξαεριστήρα ή μια απειροελάχιστα μεγαλύτερη τρύπα στο φίλτρο του αέρα. Τη βρίσκει και αμέσως, ρέει μέσα της, κυλώντας στους σωλήνες της θέρμανσης.

Ένα από τα μικρά σήματα τον αντιλαμβάνεται πρώτο, βλέποντας την υγροποιημένη, κόκκινη μάζα του να κιλά από μία τρύπα των σωμάτων του συστήματος θέρμανσης, και αμέσως επιταχύνει την έξοδό του, σταδιακά στερεοποιούμενο σε ένα ευχάριστο για αυτό σχήμα.

Το παιδί φωνάζει κάτι με χαρά και αυτός μιμείται το χαρούμενο ύφος του, καθώς το σιχαμένο, μικρό πλάσμα γυρνά την πλάτη του σε αυτόν. Το ράμφος του κροταλίζει σε αναμονή και τα στόματά του στάζουν, αναμένοντας το γεύμα...

Ήταν τα καλύτερα χριστούγεννα που είχε ποτέ.

Post a Comment

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου